Het hebben van kinderen is een grote verantwoordelijkheid. Dat doe je er niet even bij. Zeker als er problemen zijn of een kind lastig gedrag laat zien, is het zwaar. Ik zie soms hoe ouders verwachten dat een ander dit van hen over neemt. Naar de hulpverlener kijken alsof ze willen zeggen: repareer mijn kind. Ik snap het, maar toch werkt het niet zo. Je houdt als ouder de verantwoordelijkheid en blijft betrokken, ook als het lastig is en er een hulpverlener betrokken is. Ik geef een voorbeeld. 

Ik word tijdens mijn bureaudienst van Voor ieder 1 gebeld door de docent. Zij heeft zorgen over een meisje van 17 jaar. Zij zit op dat moment naast haar. Thuis gaat het niet goed. Haar ouders zijn gescheiden en ze woont bij haar moeder. Er zijn steeds meer ruzies thuis en haar moeder zegt dat dochter het huis uit moet.  
 
De docent vraagt of wij kunnen helpen met het zoeken naar een woonruimte voor de leerling. Zij maakt zich zorgen en wil heel graag helpen. Ze belt mij maar heeft de moeder van het meisje niet betrokken. Ik kan niet iets gaan regelen met een andere professional zonder de moeder en het meisje te betrekken. Dan slaan we een paar stappen over. 

Als ouders veranderen, veranderen kinderen mee 
Dit soort situaties krijgen wij vaker bij de bureaudienst van Voor Ieder 1. Ook in de jaren dat ik bij het jeugdteam heb gewerkt. Een ouder legt de zorgen bij een professional met de hoop: los het voor me op! Als jonge kinderen worden aangemeld is het duidelijker. Dan is de gedachte vaak; als ouders veranderen, dan veranderen kinderen mee. Ook als het kind bijvoorbeeld ADHD of Autisme heeft, heeft de mindset van ouders veel invloed. Als ouders dit kunnen accepteren en weten hoe ze met het kind omgaan, heeft dat een enorme positieve uitwerking op het kind en de hele dynamiek in huis.  
 
Dit is bij oudere kinderen meestal ook het geval. Het gedrag van kinderen is vaak een uiting van hoe het thuis gaat, hoe ouders in hun vel zitten of hoe ze met elkaar omgaan. Dat zien we ook vaak bij een scheiding.  
 
Er zijn helaas geen quick fixes 
Dus om terug te komen op het meisje van het begin. Als ouders de zorg van het kind(eren) niet aankunnen, dan kan de hulpverlening natuurlijk veel betekenen. Er kan van alles worden ingezet voor kind en ouders om ervoor te zorgen het kind zich kan blijven ontwikkelen in een veilige thuissituatie. Maar ook dan hebben ouders in de meeste gevallen (zeker bij vrijwillige hulpverlening) gewoon nog het gezag over het kind(eren), zij bepalen wat er wel of niet gebeurt.  

Er zijn helaas geen quick fixes. Als ouder blijf je verantwoordelijk. Ik heb de docent geadviseerd om terug te gaan naar de moeder om haar te motiveren om zelf hulp te zoeken zodat het hele gezin wordt meegenomen.  

Dus schroom vooral niet om hulp te vragen als er problemen zijn thuis. Want opvoeden is lastig en het is fijn om daar ondersteuning bij te krijgen. Nog een tip; wacht niet tot het echt niet langer gaat. Want dan hoeft het niet zover te komen dat je op het punt komt als de moeder van het meisje.  

Marjolijn, medewerker bureaudienst